Είναι το φάντασμα του βασισμένου στο χρέος καπιταλισμού, στον οποίο η συνολική ανάγκη των εθνών σε χρήμα εξαρτάται από την πιστωτική επέκταση των ιδιωτικών τραπεζών.
Είναι το φάντασμα αυτού που ο Μαρξ αποκαλούσε ‘πλασματικό κεφάλαιο’, όπου οι πιστώσεις και τα δάνεια είναι η χρηματική περιουσία που δεν στηρίζεται παρά σε ελάχιστο κεφαλαιακό απόθεμα.
Είναι το φάντασμα της ‘οικονομικής κρίσης’, στην πραγματικότητα των ιδιωτικών τραπεζών, των οποίων αφού οι διογκωμένες πιστωτικές φούσκες έσκασαν, είναι αναγκασμένες να ζητάνε πακέτα διάσωσης για να επιβιώσουν.
Είναι το φάντασμα του οικονομικού εκβιασμού, τα διεθνή ιδρύματα να απειλούν τα έθνη με υψηλότερα επιτόκια ή ακόμα και με πλήρη παύση παροχής δανείων, εκτός εαν οι ίδιες αυτές ιδιωτικές τράπεζες γίνουν αποδέκτες πακέτων διάσωσης πληρωμένα από τον λαό, ή τα έθνη δεχτούν να αναλάβουν ακόμα περισσότερα δάνεια.
Είναι το φάντασμα των ‘μέτρων λιτότητας’ (ένας ηθικοφανής όρος για να περιγράψει την απόλυτη φτώχια) επιβαλλόμενων στους λαούς. Μέτρα που καταστρέφουν τις εθνικές οικονομίες καθιστώντας οριστικά αδύνατο να αποπληρώσουν τα χρέη τους.
Είναι το φάντασμα του παρασιτικού ‘πιστωτικού καπιταλισμού’ ή ‘κρεντιτισμού’, μέσω του οποίου οι εθνικές οικονομίες, η δημόσια περιουσία τους και οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε θύματα απροκάλυπτης καταλήστευσης από το διεθνές τραπεζικό σύστημα και τα ανεξέλεγκτα ιδρύματά του.
Είναι το φάντασμα των μη αιρετών τραπεζιτών που ηγούνται των κυβερνήσεων, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ιταλίας και υπάγονται στις επιταγές των διεθνών συμφώνων, σχεδιασμένων να προστατεύουν το διεθνές τραπεζικό σύστημα.
Είναι το φάντασμα της ‘χρεοκρατίας’. Όχι δημοκρατία αλλά έλεγχος από την νέο-φεουδαρχική ‘τάξη των πιστωτών’, δηλ, των ληστρικών τραπεζιτών και της πολιτικής τους δράκας."Δώσε ένα όπλο σε κάποιον και θα μπορεί να ληστέψει μια τράπεζα, δώσε του μια τράπεζα και θα μπορεί να ληστέψει τον κόσμο ". Πυροδοτώντας την Ευρωπαϊκή Φωτιά
Όπως γνωρίζουμε, δισεκατομμύρια Δολάρια, Στερλίνες και Ευρώ έχουν δαπανηθεί για την διάσωση ιδιωτικών τραπεζών, οι οποίες για χρόνια επαναπαύθηκαν στην όλο και αυξανόμενη πιστωτική φούσκα, ελεύθερες να δανείζουν όσα θέλουν, χωρίς να υποχρεούνται να κατέχουν παρά ένα ελάχιστο κλάσμα αυτών που δανείζουν σε απόθεμα, τώρα προσδοκούν οι λαοί του κόσμου, στο Η.Β., στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. να πληρώσουν το κόστος της φούσκας που έσπασε και της επακόλουθης πιστωτικής συμπίεσης και ασφυξίας. (βλ. Κρίση Χρέους για Αρχάριους)
Παρόλα αυτά, οι σημερινοί εντελώς ανίκανοι ηγέτες της Ε.Ε. ετοιμάζονται να διαθέσουν μερικά τρισεκατομμύρια Ευρώ ακόμα, όχι για να ενισχύσουν την ανάκαμψη των υπερχρεωμένων εθνών όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία, αλλά για να τους επιβάλλουν ακόμα περισσότερα δάνεια, με σκοπό να διασώσουν τις ίδιες τράπεζες που επωφελήθηκαν από τα δάνεια και τώρα απειλούνται από το χρέος.
Ας σκεφτούμε μόνο ποια θα ήταν η κατάσταση, εάν αντί να χρησιμοποιηθούν για την διάσωση των τραπεζών, τα τρισεκατομμύρια αυτά είχαν διατεθεί απευθείας στους λαούς, τις επιχειρήσεις, τις βιομηχανίες και τις οικονομίες των υπερχρεωμένων εθνών όπως η Ελλάδα, ώστε να αποτραπεί μια κατάσταση, όπου άνθρωποι χάνουν δουλειά και στέγη, η ανεργία βρίσκεται στα υψηλότερα ιστορικά επίπεδα και οι αυτοκτονίες έχουν σχεδόν διπλασιαστεί. Η κρίση ποιών;
Για τις ιδιωτικές τράπεζες, η μόνη ‘οικονομική κρίση’ που τις ανησυχεί δεν είναι αυτή που στην πράξη επηρεάζει τους ανθρώπους, αλλά αυτή που διαταράσσει τους ισολογισμούς τους. Η οικονομική κρίση των τραπεζών είναι σαν το πρόβλημα του τοκογλύφου που απομυζά την οικονομική ζωή της χώρας μέσω έντοκων δανείων, καθιστώντας έτσι αδύνατη την περαιτέρω χρηματοδότηση του ‘εθνικού χρέους’. Με τη βοήθεια των λεγόμενων οίκων αξιολόγησης, οι αιμοδιψείς τράπεζες τραυματίζουν ακόμα περισσότερο, υποβιβάζοντας την πιστοληπτική ικανότητα των εθνών, προκαλώντας αύξηση των επιτοκίων και υποτίμηση του νομίσματος. Κατόπιν, στο τρίτο στάδιο γίνεται έκκληση σε εθνικούς και διεθνείς ‘επιτηρητές’, να εγγυηθούν ότι το έθνος αυτό θα καταβάλλει και άλλα χρήματα στις τράπεζες μέσω των ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας, της επιβολής υψηλότερων φόρων, περικοπών και εκτεταμένης λιτότητας στο λαό του. Εάν αυτό συμπιέσει την ανάπτυξη και καταστρέψει την οικονομία του έθνους οφειλέτη (π.χ. της Ελλάδας) σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αδυνατούν να εκπληρώσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις, τότε προκαλούνται δυσκολίες στη λειτουργία των ίδιων των τραπεζών. Παρόλα αυτά η λύση γι’ αυτές είναι εύκολη, μιας και έχουν το θράσος (και την δύναμη) να απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις ή τα έθνη πιστωτές (π.χ. Γερμανία και Γαλλία) χορήγηση κεφαλαίων με έξοδα των φορολογούμενων και του λαού. Το τελευταίο αυτό στάδιο της απομύζησης ονομάζεται διατήρηση της ρευστότητας των τραπεζών ή επανακεφαλαιοποίηση. Τα χρήματα για την λεγόμενη διάσωση που διατηρούν την κεφαλαιακή ρευστότητα των τραπεζών δεν συμβάλλουν καθόλου στην πραγματική οικονομία των ίδιων των οφειλετών, γι’ αυτό και τα λεγόμενα πακέτα στήριξης σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν δωρεές προς τα έθνη αυτά. Αντιθέτως, δεν συμβάλλουν παρά μόνο στην αύξηση του χρέους κάτω από την τεράστια πίεση των διεθνών κεντρικών τραπεζών, όπως η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα.
Πως ξεφεύγουν οι τράπεζες; Ο οικονομικός ‘βαμπιρισμός’ των ιδιωτικών τραπεζών είναι δυνατός επειδή, ενώ έχουν το δικαίωμα να διανέμουν τεράστια ποσά υπό τη μορφή δανείων, για να αποσπούν το μεγαλύτερο δυνατό τόκο, ανεξαρτήτως ρίσκου, οφείλουν να κατέχουν αποθεματικό ίσο μονάχα με ένα ελάχιστο κλάσμα του κεφαλαίου που δανείζουν. Αυτός ο παραλογισμός είναι, που περιγράφεται από τον όρο «Κλασματικό Αποθεματικό Τραπεζικό Σύστημα», με αποτέλεσμα οι τράπεζες να συσσωρεύουν τεράστιες πιστωτικές φούσκες, οι οποίες αργότερα αναπόφευκτα σκάνε και οδηγούν σε πιστωτική συμπίεση ή και πιστωτική ασφυξία, για την οποία οι λαοί των οφειλετών εθνών θα πληρώσουν με ακόμα περισσότερα ματωμένα λεφτά. Αν δεν το κάνουν, θα αντιμετωπίσουν την απώλεια της ροής κεφαλαίου προς τις εθνικές τους οικονομίες, μιας και ο έλεγχος της ροής βρίσκεται σχεδόν εξολοκλήρου στα χέρια, όχι της εκάστοτε εθνικής κυβέρνησης, αλλά των ιδιωτικών τραπεζών. Ωστόσο, έχοντας φουσκώσει οι ίδιες με πλασματικό χρήμα, οι αιμοβόρες τράπεζες καταλήγουν να αποταμιεύουν το κεφάλαιό τους αντί να δανείζουν πρόσωπα, βιομηχανίες ή και η μια την άλλη, οδηγώντας στην κατάρρευση των εθνικών οικονομιών. Μόνο η δημιουργία πλήρως δημόσιων και κρατικής ιδιοκτησίας Εθνικών Λαϊκών Τραπεζών μπορεί να λύσει την πραγματική χρηματοοικονομική κρίση των λαών και των εθνών στην οποία από κοινού τα χρέη στις ιδιωτικές τράπεζες αφενός και το ξελάσπωμα της δικής τους κρίσης μας έχει οδηγήσει.
Η Λύση κοιτάζει την Ευρώπη και τις Η.Π.Α. στο πρόσωπο.
- λεφτά για το λαό, όχι για τις τράπεζες!
- από την σκλαβιά του δημοσίου χρέους στην ‘πιστωτική αξιοπρέπεια’!
- από τις ιδιωτικές τράπεζες στις Εθνικές Λαϊκές Τράπεζες
Για τον απλό λόγο ότι δεν θα υπήρχε αυτό που ονομάζεται Δημόσιο χρέος ή Εθνικό χρέος, εάν τα έθνη και επονομαζόμενες ‘κεντρικές’ ή ‘εθνικές’ τράπεζές τους, είχαν από καιρό υπερασπιστεί το κυρίαρχο δικαίωμά τους να εκδίδουν το δικό τους χρήμα και να το εισάγουν κατευθείαν στην πραγματική οικονομία, χωρίς να αναγκάζονται να δανείζονται από ιδιωτικές και διεθνείς τράπεζες, ή να αγοράζουν και να πωλούν το δημόσιο χρέος εν είδη ομολόγων.
Για τις Εθνικές Λαϊκές Τράπεζες
“Προβλέπω πως μια κρίση θα έλθει στο σύντομο μέλλον, που με ταράζει και με κάνει να αγωνιώ για την ασφάλεια της χώρας μας. Εταιρείες θρονιάστηκαν, θα ακολουθήσει εποχή διαφθοράς και η οικονομική εξουσία της χώρας θα προσπαθήσει να παρατείνει την ηγεμονία της, εκμεταλλευόμενη τις προκαταλήψεις του λαού, ώσπου ο πλούτος να συγκεντρωθεί σε λίγα χέρια και να καταστραφεί η δημοκρατική πολιτεία."
Αβραάμ Λίνκολν
Αυτό που τάραζε τον Λίνκολν είναι ακριβώς η δεινή κατάσταση της πλειοψηφίας του λαού, που το κίνημα «Καταλάβετε την Γουόλ Στριτ» και άλλα αντίστοιχα από όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν και εξεγείρονται ενάντια στις μέρες μας. Έτσι και αυτό που ο Λίνκολν έβλεπε ως εναλλακτική λύση στην διεφθαρμένη οικονομική εξουσία των λίγων πλουσίων, είναι και η μόνη πραγματική εναλλακτική λύση:
"Η Κυβέρνηση θα έπρεπε να παράγει, εκδίδει και κυκλοφορεί το νόμισμα και τις πιστώσεις που χρειάζεται για να ικανοποιήσει την δυνατότητα δαπανών της ιδίας και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών. Αποδεχόμενοι αυτό το κεφάλαιο οι φορολογούμενοι θα εξοικονομούν το σύνολο του τόκου. Το χρήμα θα πάψει να είναι ο κύριος, και θα γίνει ο υπηρέτης της ανθρωπότητας.”
Το Νομισματικό Μανιφέστο για το Λαό διακηρύσσει το κυρίαρχο δικαίωμα όλων των εθνών να εκδώσουν το δικό τους άτοκο χρήμα. Αυτό είναι δυνατό μόνο μέσω ίδρυσης Εθνικών Λαϊκών Τραπεζών, δηλ, τράπεζες εξολοκλήρου κρατικής ιδιοκτησίας, μη εξαρτώμενες από δανεισμό από ιδιωτικές τράπεζες, τις κεντρικές τράπεζες αυτών και τους διεθνής οργανισμούς, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ ή την Ομοσπονδιακή Αποθεματική τράπεζα (που αποτελεί ένα καρτέλ ιδιωτικών τραπεζών).
Δεν είναι καινούργια ιδέα. Πηγαίνει πίσω στον Ναπολέοντα και τον Αβραάμ Λίνκολν. Η αξία της είχε αναγνωριστεί από τους ιδρυτές πατέρες του Αμερικάνικου συντάγματος όπως ο Λίνκολν, ο Γκάρφιλντ και ο Κέννεντυ. Όλοι τους δολοφονήθηκαν.
"Η Κυβέρνηση θα έπρεπε να παράγει, εκδίδει και κυκλοφορεί το νόμισμα και τις πιστώσεις που χρειάζεται για να ικανοποιήσει την δυνατότητα δαπανών της ιδίας και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών. Αποδεχόμενοι αυτό το κεφάλαιο οι φορολογούμενοι θα εξοικονομούν το σύνολο του τόκου. Το χρήμα θα πάψει να είναι ο κύριος, και θα γίνει ο υπηρέτης της ανθρωπότητας.”
Αβραάμ Λίνκολν
Πως οι Εθνικές Λαϊκές Τράπεζες θα υπηρετούσαν τους λαούς της Ευρώπης
1. Προσφέροντας άτοκα δάνεια σε πρόσωπα, οικογένειες και επιχειρήσεις.
2. Παρακάμπτοντας το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα και εισάγοντας κεφάλαιο απευθείας στην πραγματική οικονομία, για τις επιχειρήσεις, τα μέσα μεταφοράς και τις υποδομές, τις οικοδομικές δραστηριότητες, την υγεία και την παιδεία και για τα άτομα και τις οικογένειες που βρίσκονται σε ανάγκη.
3. Μειώνοντας το χρέος και την επιβάρυνση από τους τόκους στις επιχειρήσεις, επιτρέποντας έτσι να μειώσουν τις τιμές των προϊόντων τους και αντίθετα να χρησιμοποιήσουν τα κέρδη τους για την αύξηση των μισθών και των επενδύσεων, αντί της σπατάλης για την αποπληρωμή του χρέους και των τόκων των τραπεζών. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η αύξηση της ζήτησης για τα προϊόντα τους, με περισσότερους καταναλωτές, αντί της αυξητικής τάσης των τιμών και της καθοδικής τάσης των εγχώριων πωλήσεων, των εξαγωγών, των μισθών και των επενδύσεων.
4. Τελειώνοντας μια κατάσταση στην οποία οι τραπεζίτες τσεπώνουν εκατομμύρια σε μπόνους, την ίδια στιγμή που εκατομμύρια ανθρώπων πασχίζουν να επιβιώσουν χωρίς να καταλήξουν στο δρόμο, να ντύσουν και να ταΐσουν τις οικογένειές τους, να αποπληρώσουν τα χρέη προς τις ιδιωτικές τράπεζες και να γλιτώσουν αυτά που έχουν υποθηκεύσει.
Όμως, επειδή η ίδρυση πλήρως κρατικών Εθνικών Λαϊκών Τραπεζών θα αποτελεί νομισματική επανάσταση και όχι απλά νομισματική μεταρρύθμιση, να είμαστε βέβαιοι ότι οι μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες και τα ιδρύματά τους θα το αντιπαλέψουν με όλες τους τις δυνάμεις και με κάθε μέσω που έχουν στην διάθεσή τους, περιλαμβανομένων όλων των κύριων πολιτικών κομμάτων και των ηγετών των περισσοτέρων εθνών, επίσης του κυρίαρχου τύπου ή των δημοφιλών μέσων – το ‘όπιο των μαζών’.
Το Νομισματικό Μανιφέστο είναι το μανιφέστο των λαών του Η.Β., της Ευρώπης, της Ασίας, των Η.Π.Α. και όλου του κόσμου. Είναι το μανιφέστο του ‘Εθνικό- Μπολσεβικισμού’ που δημιουργήθηκε από το νεοϊδρυθέν ‘Εθνικό Λαϊκό Κόμμα στο Η.Β.’.
No comments:
Post a Comment